Kiedy w cywilizacja europejska weszła w mroczne wieki średnie, kultura arabska przeżywała okres największego rozkwitu, nazywany później złotym wiekiem islamu. Uczeni arabscy zdołali przyswoić sobie i rozwinąć powstałą w starożytności wiedzę naukową, zwłaszcza z zakresu alchemii, matematyki i medycyny. Na arabski przetłumaczyli wiele starożytnych pism. Mają ogromne zasługi w rozwoju ziołolecznictwa – za ich pośrednictwem do Europy trafiło wiele leczniczych roślin z Indii i Chin. Rozwijali botanikę, badając i opisując rośliny. W IX wieku Al-Dinawari opisał 637 leczniczych roślin, a w XII wieku Ibn Al-Awwam opisał 585 grzybów.
Jednym z najwybitniejszych naukowców złotego wieku islamu był Ibn al-Baitar (1197‒1248) ‒ botanik i farmaceuta. W ciągu całego życia w celu zbierania roślin przemierzył najpierw Hiszpanię, a następnie północne wybrzeże Afryki, aż po Azję Mniejszą, a następnie Liban i Syrię. Kolekcjonował i badał rośliny również z obszaru Palestyny i Arabii. Przez gubernatora Egiptu został mianowany naczelnikiem zielarzy. Dziełem jego życia była księga, rodzaj encyklopedii farmaceutycznej, w której opisał ponad 1400 roślin (głównie o właściwościach leczniczych), z których około 200 nie było wcześniej znanych. Praca ta, przetłumaczona też na inne języki, wywarła ogromny wpływ na zarówno wschodni, jak i zachodni świat naukowy.